1. Burza w szklance wody

David Arkenstone - Lady of the lake

– No kurwa – westchnęła, opierając się plecami o oparcie krzesła i ignorując ostrzegawcze spojrzenia wysyłane jej przez bibliotekarkę. – Co jest nie tak z tym kompem?!

– Jakiś problem? – Usłyszała za sobą. Odwróciła się szybko, zawstydzona i zarumieniona tym, że ktoś poza stateczną bibliotekarką był świadkiem jej informatycznej klęski. Myślała, że poza nią w czytelni nikogo nie ma, więc stojący przed nią student ją zaskoczył. Miał ciemne włosy i czarował ją hipnotyzującym spojrzeniem niebieskich oczu. Patrzyła zafascynowana na jego twarz, na granatową koszulkę, na szarą bluzę, na niebieskie dżinsy i bordowe trampki. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, że właściwie nie odpowiedziała na pytanie, więc odchrząknęła i wymruczała w końcu:

– Nie. Znaczy tak… Mam problem z kompem. Nie wiem, co się stało, nagle się wyłączył i wyświetlił się ten niebieski ekran i chińskie znaczki. – Wskazała bezradnie swojego laptopa. – Jestem kiepska w te klocki – przyznała ze złością.

– Nie martw się, zaraz temu zaradzimy. Mogę? – Rzucił na ziemię obok ławki swoją poprzecieraną torbę i usiadł koło dziewczyny. Nie czekając na jej pozwolenie, przesunął laptopa w swoją stronę. Przestudiował widniejące na ekranie znaki. – Lubię BSODy. Próbowałaś zrestartować?

– Tak, ale nie chce słuchać i się wyłączyć. BSODy? – spytała zaciekawiona, zaglądając brunetowi przez ramię.

– Blue Screen of Death, taka żartobliwa nazwa w slangu informatycznym. – Przytrzymał przycisk przyłączania i uśmiechnął się z zadowoleniem, kiedy diody zamrugały, a ekran wygasł.

– Jesteś informatykiem? – Patrzyła z westchnieniem, jak jej laptop znowu się uruchamia po wyświetleniu informacji o awarii. – Mam nadzieję, że niczego nie straciłam… Miałam dużo ważnych danych na tym kompie.
– Studentem informatyki. Rozumiem, że nie zrobiłaś kopii zapasowej?
– Nie. – Wyraźnie oklapła.
– No cóż, nie martw się. Jak to mówią, ludzie dzielą się na tych, co robią savy i na tych, co dopiero zaczną. Trzymaj. – Obrócił komputer w jej stronę, by wpisała hasło. Poczekał, aż to zrobi, i zabrał się za przeglądanie dziennika crashów. – Nie sądzę, żebyś straciła cokolwiek poza plikami otwartymi w chwili awarii. Ale nawet jeśli, to i je można odzyskać.
– Mówisz? – W jej oczach zabłysła nadzieja. – Może jeszcze nie wszystko stracone.
– Zaraz sama sprawdzisz, czy wszystko masz, ale najpierw zobaczę, co wywołało BSODa.
– Dobrze, cokolwiek. – Machnęła zrezygnowana ręką, nie rozumiejąc nic z tego, co się pojawiało na ekranie. – Zaraz wrócę.
Wstała z miejsca i ruszyła w głąb biblioteki, w labirynt zakurzonych półek i książek wabiących tytułami na okładkach. Naprawdę można było tu się zgubić. Od głównej ścieżki odchodziło wiele mniejszych, rozgałęziających się na kolejne. Drewniana podłoga skrzypiała przy każdym niecierpliwym kroku; drobinki kurzu tańczyły w powietrzu, oświetlane nieśmiałymi promieniami słońca. Na niektórych półkach stały kamienne figury aniołów ze złożonymi do modlitwy rękami. Patrzyli z góry na przechodzących, milczący strażnicy labiryntu i skarbów w nim ukrytych. Rzadko też ktoś zakłócał ich spokój, niewiele osób zagłębiało się w pradawne, zapomniane cmentarzysko. Mało kto odkrył magię tego miejsca. Nic zresztą dziwnego, biblioteka mieściła się na obrzeżach miasta, w niepozornym budynku bliskim rozwalenia się, przynamniej tak wyglądał od zewnątrz. Jedynie koślawa tabliczka nad bocznym wejściem głosiła: „Biblioteka Aniołów. Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją”.
Ona jednak uwielbiała tu przychodzić, choć zwykle za jedynych towarzyszy miała jedynie opryskliwą bibliotekarkę z małymi okularkami na nosie oraz książki. Nie przeszkadzało jej to, czuła się jak w opowieściach Zafóna. Atmosfera tego miejsca ją pociągała i sprawiała, że miała ochotę wciąż tutaj wracać. Więc wracała.
W kolejnej alejce znalazła to, czego szukała. Nie gubiła się już tutaj, nauczyła się wszystkich dróg na pamięć. Plan książkowego miasta wyrył się w jej mózgu na zawsze. Podeszła do regałów i przesunęła palcem po grzbietach książek. Przymknęła oczy, rozkoszując się tym własnym rytuałem. Wreszcie wyciągnęła z szeregu jeden z tomów, po czym delikatnie przytuliła do piersi stare, rozlatujące się wydanie „Pani Jeziora”.
Kiedy wróciła do stolika, mężczyzna triumfalnie spojrzał w jej kierunku.
– Wystarczyło zaktualizować sterowniki do touchpada – obwieścił radośnie, wyrywając dziewczynę z transu. – Już powinno śmigać. Sprawdź, czy coś ci zaginęło.
W oszołomieniu odłożyła książkę na stół i usiadła obok informatyka, po czym przejęła od niego laptopa.
– Nie zrozumiałam ani słowa z tego, co mówiłeś – mruknęła, nerwowo przeglądając pliki. Miała wrażenie, jakby dwa światy się ze sobą zderzyły, jakby mężczyzna siedzący obok niej tu nie pasował, a wszystko inne było tylko snem. – Ale wszystko zdaje się być na miejscu. Najważniejsze pliki mam, reszta to tam… Chyba jednak nic nie zaginęło. – Zamknęła klapę laptopa. – Dziękuję! Jak ci się odwdzięczę?
Spojrzała na niego wyczekująco.
– Nie musisz się odwdzięczać. – Wzruszył ramionami. – To moja robota. W końcu po coś studiuję tą informatykę, nie?
– Tę – poprawiła machinalnie, zaraz się jednak zreflektowała. – Przepraszam. Skrzywienie zawodowe.
– Jesteś studentką, prawda? – Przechylił głowę, spoglądając na nią z zaciekawieniem.
– Tak. – Uśmiechnęła się lekko.
– Niech zgadnę: filologia polska?
– Specjalność bibliotekoznawstwo – uzupełniła zawstydzona. – Tak, wiem, że to nie jest normalny kierunek.
– Nie, czemu? – Popatrzył na nią w zamyśleniu.
– Wielu ludzi uważa, że to obciach, dla starych panien i w ogóle…
– Ja nie jestem wielu. Ja jestem wyjątkiem od reguły. – Spojrzała na niego z niedowierzaniem, ale na jej ustach wykwitał uśmiech. Zaczynał lubić, kiedy to robiła; jej uśmiech był szczery, nie kokieteryjny. I na jej policzkach pojawiały się wówczas urocze dołeczki. – Daniel.
Wyciągnął rękę w jej kierunku, a ona po chwili wahania ją uścisnęła, dopiero wówczas zrozumiawszy, że się jej przedstawił.
– Kalina. Dasz się zaprosić na kawę w ramach podziękowania? Ja stawiam.
Jej propozycja brzmiała tak kusząco, że nie śmiał odmówić.

Kiedy wybiegli z biblioteki, ujrzeli stalowoszare chmury gromadzące się nad miastem. Powietrze było tak parne i gęste, że niemalże można było je kroić nożem.  Nie  dawało się oddychać, zaduch osiadał na ramionach i karku – niechybna zapowiedź burzy. Kalina odruchowo się wzdrygnęła. Gdy piekło się rozpęta na dworze, wolałaby bezpiecznie siedzieć w swoim pokoju, okryta kocem i z kubkiem gorącej herbaty w ręce. I książka „Pani Jeziora” po raz kolejny czekała na przeczytanie. Ale w ostateczności przytulna kafejka z piorunochronem na dachu też ujdzie.
– Znam fajną kawiarenkę, tu, niedaleko – rzuciła do Daniela, podtrzymując drugą ręką swoją torbę, w której ledwo mieścił się laptop z książkami. Musiała jakoś przerwać tę ciszę przed burzą, która zawsze budziła jej niepokój.
– Zatem prowadź. –  Przepuścił ją przodem. – Daj, wezmę ci tą torbę. Tą czy tę?
– Tę. Ale nie jest ciężka… – zaprotestowała nieśmiało, zrównując się z nim krokiem. Ulica, którą szli, jeśli nie liczyć ich dwojga, była pusta.
– Tę, okej. No więc daj mi ją. Hej, chcę tylko być dżentelmenem, więc daj mi się wykazać. – Mrugnął do niej figlarnie. – Poza tym widzę, że jest ciężka. Daj. A jeśli masz wyrzuty sumienia, możesz ponieść moją. Jest w niej tylko, uwaga, jeden podręcznik, zeszyt i dwa długopisy.
– To nie fair – jęknęła, choć chciało jej się śmiać. Stali naprzeciw siebie na chodniku; czuła się nieswojo, taksowana przez jego niebieskie oczy. Początkowo odwzajemniała spojrzenie, lecz szybko spuściła wzrok, wiedząc, że w ten sposób z nim nie wygra. – Niech ci będzie. Dżentelmenie. – Poddała się w końcu.
– Dzięki ci, o pani – szepnął, muskając palcami jej dłonie, kiedy przejmował torbę i podawał swoją. – No, tak możemy iść. To gdzie ta kawiarenka?
Dotarli do kafejki równo z pierwszymi kroplami deszczu, które zabębniły na chodniku. Na szczęście jednak we wnętrzu było sucho i przytulnie. Również większość miejsc pozostała wolna. Usiedli pod ścianą, z daleka od okna i ponurego widoku rozciągającego się za nim. Z przyjemnością zapadli się w miękkie fotele, zamówili czekoladowe rogaliki, kawę i dodatkową szklankę wody dla Kaliny, która speszona wyjaśniła, że każdą dawkę kofeiny musi popić.
– Często przychodzisz do tej biblioteki na odludziu? – zagadnęła, bawiąc się swoim telefonem i obracając go w palcach. Widniało na nim sporo śladów użytkowania w postaci rys na szarej powierzchni, nadal jednak, o dziwo, działał. Denerwowała się, sama nie wiedziała, czemu.
– Od czasu do czasu. Lubię się tam schować, gdy potrzebuję samotności albo spokoju. Lubię to miejsce. – Wzruszył ramionami. – Ma swój urok, nawet ja to dostrzegam, choć nigdy nie byłem molem książkowym. Wybacz.
– Nie szkodzi, rozumiem to. „Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś”. To znaczy, ktoś naprawia komputery, by czytać mógł ktoś – roześmiała się.
– To cytat z Szekspira?
– Tak.
Kelnerka postawiła przed nimi ciepłe rogaliki i kawę w białych filiżankach wymalowanych w niebieskie, drobne niezapominajki. Chwilę później przyniosła również wodę dla Kaliny i odeszła trochę niezadowolona, że jej wdzięki nie przyciągnęły wzroku Daniela.
– Lubisz go? – zapytał, szczerze zainteresowany odpowiedzią. Uniósł do ust filiżankę i upił łyk gorącego, czarnego napoju.
– Kogo? – Zaskoczona podniosła wzrok na mężczyznę. Z jej talerzyka powoli znikał rogalik; musiał być naprawdę smaczny.
– No, Szekspira. Skoro go cytujesz.
– Aaaa, okej – zrozumiała. – Pewnie, że lubię. Czytałam jego sztuki wiele razy i zawsze mnie czymś zaskakiwał. Poza tym jego język, mistrzowska gra niedopowiedzeń, słów, skojarzeń… Był świetny w oddaniu tego, czego nie da się oddać w zwyczajny sposób. A ty? Lubisz Szekspira?
– Dla mnie był zbyt… – Skrzywił się, szukając odpowiednich słów. – Jego dramaty mają w sobie zbyt dużo patosu. Wiesz, na przykład „Romeo i Julia”. Całe to zakochiwanie się w sobie w wieku czternastu lat, miłość aż do grobu, a potem och: pozabijajmy się wszyscy, bo nie możemy żyć bez siebie i w ogóle!
– Więc nie wierzysz w miłość? – zapytała zaintrygowana.
– To nie tak, że nie wierzę – zaprzeczył, opierając łokcie na blacie stolika i pochylając się nieco do przodu. – Po prostu Szekspir rozegrał to zbyt sztucznie. Nie przekonał mnie tym. Kochanie kogoś wcale nie jest takie proste. – Potargał sobie czuprynę.
Nie odpowiedziała, milczała przez chwilę, wpatrując się w niego.
– Co? – Zauważył to.
– Nic.
– Na pewno?
– Tak.
– A ty często przychodzisz do biblioteki? – W jego filiżance już nic nie zostało. Za szybko wypił. Westchnął, biorąc się za rogalika.
– Weź moją. – Kalina przesunęła swoją filiżankę w jego stronę. – Ja tego nie wypiję.
– Przecież nie będę podpijał ci kawy – zaprotestował ostrzej, niż zamierzał.
– Ale ja naprawdę tego nie wypiję – uparła się. – Chcesz, żeby się zmarnowało? Poza tym mam wodę.
– Dzięki. Naprawdę. – Zrezygnowany przyjął filiżankę. Kawa była jeszcze gorąca i gorzka; poparzyła mu gardło.
– Nie ma za co. Co do pytania… Przychodzę tam codziennie. No chyba że mam zajęcia do późna, to wtedy nie.
– Jak odkryłaś to miejsce?
Zamyśliła się, szukając odpowiedzi. Jej wzrok powędrował po ścianach, na których wisiały surrealistyczne obrazy, po pustych stolikach i nielicznych gościach lokalu, żywo o czymś dyskutujących, po czym wrócił do Daniela i spoczął na jego oczach, które już w pierwszej chwili ją zafascynowały. Teraz, z bliska, dostrzegała jasne plamki na niebieskich tęczówkach. Zresztą cała jego twarz się jej podobała: usta rozciągające się w uśmiechu, zadarty nos, drobne piegi na policzku, nierówno przycięte brązowe włosy i grzywka opadająca na prawą stronę twarzy.
– Ziemia do Kaliny! – Pomachał ręką przed jej oczami. Ocknęła się i zrozumiawszy, co zrobiła, spłonęła rumieńcem. – Wiem, że jestem przystojny, ale nie popadajmy w przesadę – zażartował. To jednak sprawiło, że spłoszyła się jeszcze bardziej.
– Przepraszam – bąknęła, spuszczając wzrok. Zapadła cisza, lepka, gęsta, nieprzyjemna – cisza przed burzą.
Jak na zawołanie, niebo przejęła jasna wstęga błyskawicy. Rozległ się grzmot i potoczył echem po mieście. Kalina drgnęła przerażona. Odbicie kolejnego pioruna zatańczyło w szklance wody, kiedy dziewczyna pospiesznie upiła łyk, starając się uspokoić. Nadal jednak drżała.
– Nie lubisz burzy? – spytał cicho Daniel, walcząc z chęcią przytulenia jej.
– Nie lubię? Ja się cholernie boję! – sprostowała, podskakując na widok kolejnej błyskawicy.
– Hej, nie patrz tam, to tylko burza. Patrz na mnie.
– Ale…
– Kalina. Patrz na mnie. Nie na okno. Nie na stolik. Na mnie. W oczy. – Odetchnął, kiedy napotkał jej spojrzenie. W końcu. Na dnie ciemnych oczu czaił się strach, widział, że najchętniej by stąd uciekła. Teraz jednak przynajmniej mógł bardziej kontrolować sytuację. – Nie odwracaj głowy. Patrz. – Powstrzymał ją, gdy chciała odwrócić wzrok, czując się nieswojo, niczym ptak w klatce.
– Daniel…
– Patrz na mnie. Inaczej odejdę i cię tu zostawię, rozumiesz? Chcesz tego?
– Nie – mruknęła.
Czuł się jak myśliwy zastawiający pułapki na swoją ofiarę.
– Okej. – Wziął w swoje ręce jej dłonie, były lodowato zimne. Serio, ta dziewczyna musiała nieźle spanikować, pomyślał. – Jaka jest twoja ulubiona książka?
– Huh? – Zmarszczyła brwi, na jej czole pojawiła się pionowa kreska. – Serio pytasz?
– Tak.
– „Pani Jeziora”.
– To ta książka, którą wzięłaś z biblioteki? – Wyczuł, że przestała drżeć, jej dłonie również robiły się powoli cieplejsze.
– Tak, to ta. Jej jedyne wydanie. Poza tą biblioteką nigdzie jej nie można dostać. Nikt nie wie, kim był jej autor, Z tego, co się orientuję, na całym świecie jest może… pięć egzemplarzy?
– Dlaczego tak mało?
– Większość spalono. Część zaginęła. Jakoś nikt się nie pokusił o wznowienie. Szkoda, bo to świetna opowieść. – Znalazła w oczach Daniela oparcie i zrozumienie. Zapomniała całkiem o szalejącej na zewnątrz burzy. – Sprawę komplikuje fakt, że nikt nie wie, kto to napisał i kiedy dokładnie tekst powstał. Usiłowałam się tego dowiedzieć, ale…
– Wszystkie ślady prowadzą donikąd? – uzupełnił.
– Tak – potwierdziła bezradnie.
– Nie martw się, zajmiemy się tym.
W jej uszach zabrzmiało to jak obietnica.